DE WELDADEN VAN HET TAALNATIONALISME

“Vlamingen en Walen lezen andere dagbladen”, “Vlamingen stemmen anders dan Walen”, “Vlamingen en Walen denken over alle thema’s anders”. Het zijn maar drie uitspraken die we, of we het nu willen of niet, de komende dagen en weken weer “ad nauseam” zullen mogen aanhoren. De verkiezingen komen eraan en dan blijken politici meer nog dan anders hun best om simplistische slogans naar boven te halen.

Want hoe anders kan men deze “argumenten” voor meer “Vlaamse autonomie” bestempelen? Lezen Duitstalige Zwitsers en Franstalige Zwitsers soms dezelfde dagbladen? Nochtans stemmen de Zwitserse kantons niet (altijd) overeen met taalgebieden. De tweede bewering is werkelijk potsierlijk.

Sommigen doen graag uitschijnen dat België ooit een natie was, maar dat ons land nu uit twee “onverzoenlijke naties” bestaat. Alsof in 1900 een Gentenaar en een Luikenaar per definitie op dezelfde partij stemden (of dezelfde krant lazen). Meer beangstigend is de impliciete betekenis van dit betoog. Sedert wanneer is het nodig dat we op dezelfde partijen stemmen of hetzelfde denken? Wie een dictatuur nastreeft, zal dat wel een nastrevenswaardig doel vinden, maar hoe kan men een democratisch bestel verdedigen op basis van zulke gevaarlijke dwaasheden? Als nationalisme werkelijk nodig zou zijn om een “goede democratie” te bewerkstelligen, moeten we dan niet meteen het Europese niveau (23 erkende talen, drie alfabetten) afschaffen? Of kan de EU geen democratie zijn?

Het zou ook goed zijn om van Vlaams-nationalisten te vernemen hoe ze een gemeentelijke democratie zien functioneren. Volgens hun denken zijn taal, natie en democratie immers onlosmakelijk verbonden met elkaar. Met andere woorden: moeten we morgen allemaal Leuvense, Antwerpse, Hasseltse e.d.m. nationalisten worden om nog een leefbare gemeente te hebben? Indien ja, druist dit dan niet in tegen het zo geprezen Vlaams-nationalisme? Het taalnationalisme is contraproductief, onetisch en zó onlogisch dat men er werkelijk een punthoofd van krijgt. Geen wonder dat geen mens nog de politici die geacht worden ons te vertegenwoordigen, vertrouwt.

Bruno YAMMINE
Partijlid