Vlaams-nationalisten houden bij hoog en bij laag vol dat ze de Vlaamse belangen dienen. Volgens hen kan dit het beste gebeuren in het kader van een onafhankelijke, Vlaamse republiek. Dat zo’n denken anti-Belgisch is, behoeft geen betoog. Maar zijn de Vlaams-nationalisten wel zo Vlaamsgezind als ze zelf beweren? Sta ons toe daaraan te twijfelen…
1) Wat opvalt is dat de Vlaamse Beweging, in tegenstelling tot alle andere nationalistische bewegingen ter wereld, niet streeft naar een onafhankelijke, Vlaamse staat. Immers, zo’n staat zou impliceren dat Oost- en West-Vlaanderen herenigd worden met Frans- en Zeeuws-Vlaanderen. Dat grondgebied alleen immers omvat het grondgebied van het oude Graafschap Vlaanderen.
2) Zeer nauw verbonden met de eerste vaststelling is dat de Vlaamse Beweging zijn streven beperkt tot het Belgische grondgebied. Vlaams-nationalisten eisen de onafhankelijkheid van Oost- en West-Vlaanderen, Antwerpen, Limburg en Vlaams-Brabant (al dan niet met inbegrip van Brussel). De gezichtseinder van de Vlaams-nationalisten wordt derhalve niet alleen beperkt tot het grondgebied van de Belgische staat, maar zelfs door de taalgrens die in wezen een Belgisch, politiek compromis is. Vergelijk dit streven met dat van de Basken die Baskische gebieden uit Frankrijk en Spanje willen verenigen.
3) Dat bepaalde Vlaams-nationalisten Brussel (en wie weet wat nog meer) willen opgeven (waar 200.000 Nederlandstaligen wonen en of werken), de Franse grens desnoods willen laten opschuiven tot aan Halle en Voeren (wat de verfransing ongetwijfeld exponentieel zal doen toenemen) en de Franstalige, Belgische provincies (waar minstens 1/3de van de bevolking van Nederlandstalige afkomst is) willen laten vallen, wijst op een nog fundamenteler kenmerk van deze beweging. Ze is immers niet zozeer Vlaams, maar wel anti-Belgisch. Ze streeft de onafhankelijkheid na van een gebied dat tevoren nooit onafhankelijk was (dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Schotten en tot voor kort Montenegrijnen). Sterker nog, ze dankt haar bestaan zelf aan de Belgische staat. Vóór 1830 bestond er inderdaad geen Vlaanderen in de huidige (foutieve) betekenis van het woord.
De huidige Vlaamse Beweging doet bovendien niets aan de luister van de Nederlandse taal, iets waarvoor nochtans in de 19de en een deel van de 20ste eeuw generaties (pro-Belgische !) Vlaamsgezinden hebben gestreden. Integendeel, ze bezoedelt deze taal door haar extremistisch en zelfs fascistoïde karakter. Ze geeft het Vlaanderen waar ze beweert voor te strijden bovendien een slechte naam. En dat allemaal om een geamputeerde microstaat te creëren die opnieuw zijn lidmaatschap bij alle internationale organisaties, waaronder de EU, zal moeten aanvragen. Een republiekje dat bovendien, als het onafhankelijk zou worden, het Frans veel meer rechten zou moeten geven dan de huidige faciliteitenregeling (zie minderhedenverdrag).
Kortom, de huidige Vlaamse Beweging is niet alleen anti-Belgisch, maar ook anti-Vlaams.
