DE PARTI SEPARATISTE
Enkele dagen geleden kon u op deze site al een artikel lezen over de « compromis »-nota (sic) van koninklijk bemiddelaar Johan Vande Lanotte (sp.a). Men moet vaststellen dat niet alleen de “socialistische” partij van deze nationalistische politicus de afbraak van de Belgische staat steunt, maar dat ze zelfs de pas afgesneden wordt door haar Franstalige tegenhanger, de PS. Die gaat zowaar nog verder.
Begin augustus hadden de Franstalige socialisten al een pakket ter waarde van 11 miljard aan te regionaliseren (communautariseren) bevoegdheden op tafel gelegd. Op 16 augustus was dit bedrag al gestegen tot 16 miljard euro. Onder de te splitsen bevoegdheden waren nu ook delen van de gezondheidszorgen opgenomen, waarmee de Olijfboomcoalitie zijn belofte brak om nooit de sociale zekerheid te splitsen. Sedertdien gingen de debatten hoofdzakelijk over de financieringswet. Ondertussen toverden meerdere excellenties van de partij (Onkelinkx, Moureaux, Di Rupo, Demotte, Magnette) het beruchte “plan B” uit hun hoed: de splitsing van België.
Na de boulevard van gebroken beloften en de onwaarschijnlijke toezeggingen van deze partij aan de Vlaams-nationalisten, vernamen we dat de Heer Di Rupo een toename in fiscale autonomie voor de deelstaten aanvaard had en dit voor een bedrag van 14 miljard euro, of 40% van het federale budget (DS/HNB 1.12.10).
Laten we terzake in herinnering brengen dat de PS volstrekt niets ondernomen heeft om het federale niveau te versterken: geen federale kieskring, geen Brabantse kieskring, geen uitbreiding van Brussel (een idee dat weliswaar niet door de B.U.B. gesteund wordt, maar de splitsing van België nog moeilijker kan maken), geen herfederalisering van bevoegdheden.
Wat meer is, ze heeft zich zelfs niet als “goede nationalist” gedragen, door de weigering om de zogezegde “belangen der Franstaligen” ter harte te nemen: geen ratificatie van het Minderhedenverdrag, zelfs geen toewijzing van de kinderbijslagen aan de gewesten i.p.v. aan de gemeenschappen. Integendeel, deze welhaast nihilistische partij aanvaardt om België tot een lege schelp te herleiden, ontdaan van zijn essentiële bevoegdheden, voorbestemd om definitief geliquideerd te worden tijdens de volgende staatshervorming. Dit alles, zonder dat een valabel alternatief op tafel gelegd wordt. Kan men nog lager vallen dan dit in de politiek?
LE PARTI SEPARATISTE
Il y a quelques jours, vous avez pu lire un article sur notre site concernant la note de « compromis » (sic) du médiateur royal Johan Vande Lanotte (sp.a). Force est de constater que non seulement le parti “socialiste” de ce politicien nationaliste soutient le détricotage de l’Etat belge, mais qu’aussi son homologue francophone, le PS, lui emboîte le pas en allant même plus loin.
En effet, déjà au début du mois d’août 2010, le PS avait mis sur la table un paquet de 11 milliards d’euros de compétences à régionaliser.
Le 16 août 2010, ce montant, après que le PS acceptait la scission partielle des soins de santé – reniant ainsi les promesses de l’Olivier de ne jamais scinder la sécurité sociale -, était déjà monté à 16 milliards d’euros. Depuis lors, les débats se sont concentrés sur la loi de financement. Entretemps, plusieurs excellences du PS (Onkelinkx, Moureaux, Di Rupo, Demotte, Magnette) ont évoqué la fin de la Belgique, le fameux “plan B”.
Après les promesses non tenues et les concessions invraisemblables faites par ce parti aux nationalistes flamands, on a appris que M. Di Rupo a accepté un accroissement de l’autonomie fiscale des entités fédérées jusqu’à 14 milliards d’euros, représentant 40% du budget federal (DS/HNB 1.12.10).
Rappelons à cet égard que le parti socialiste n’a strictement rien entrepris ou proposé pour renforcer le niveau fédéral: pas de circonscription fédérale, pas de circonscription brabançonne, pas d’élargissement de Bruxelles (idée non soutenue par le B.U.B., mais pouvant rendre la scission du pays encore plus difficile), pas de refédéralisations de compétences. En outre, elle ne s’est même pas comportée en « bon nationaliste » en s’abstenant de défendre les soi-disant “intérêts des francophones”: pas de ratification de la convention-cadre pour la protection des minorités nationales, ni même l’attribution des compétences comme les allocations familiales aux régions au lieu des communautés.
Au contraire, ce parti presque nihiliste accepte de réduire l’Etat belge à une coquille vide, privé de ses compétences essentielles et prédestiné à être liquidé définitivement lors de la réforme de l’Etat suivante. Tout cela sans qu’une alternative valable ne soit proposée. Peut-on être plus minable que cela en politique ?
