Dankzij » de actie van de N-VA in het Henegouwse Strépy (volgens de vrt ligt Strépy in “Wallonië”, alsof Luxemburg en Namen hetzelfde zijn) staan de transfers weer even in het middelpunt van de belangstelling.
De N-VA ging protesteren bij de kabellift in die gemeente, voor haar symbool van Waalse verspilling. Onze partij heeft nadien klacht ingediend tegen de N-VA wegens racisme tegen de Franstalige Belgen en beraadt zich over verdere stappen. In de media staat heel wat onzin over de geldstromen van Noord naar Zuid. Hieronder beknopt onze mening, gebaseerd op het gezond verstand:
1) Transfers komen overal voor. Niemand ontkent dat er transfers zijn in België van het Noorden naar het Zuiden. Maar er zijn ook transfers binnen het Vlaams Gewest, tussen Antwerpen en de armere Westhoek bijvoorbeeld. Geldstromen bestaan overigens ook tussen rijk en arm, Belgen en migranten, stad en platteland, jongeren en ouderen. Er zijn ook geldstromen tussen landen van de EU, of binnen landen, ook in andere, federale staten (van W-Duitsland naar O-Duitsland bijv.). Maar daar pleit niemand voor afscheiding of voor een splitsing van de sociale zekerheid. Er bestaan trouwens ook geldstromen van het Zuiden van België naar het Noorden (pensioenen, gehandicapten).
2) De grootte van het bedrag dat getransfereerd wordt speelt op zich geen rol. Discussies over de grootte situeren zich op het niveau van de vraag of de “Walen” grote dan wel kleine “parasieten” zijn. Het is toch niet omdat er weinig geld gaat naar een streek dat de gever wél solidair moet zijn en omdat er veel geld gaat dat er geen solidariteit moet zijn? Integendeel, als een streek meer achtergesteld is moet er net méér solidariteit zijn, teneinde sociale achterstand in die streek te voorkomen. Door de opeenvolgende staatshervormingen is dit echter zeer moeilijk onmogelijk geworden, omdat de economische bevoegdheden versnipperd zijn tussen de Staat en de deelstaten. België kan dus geen coherent beleid voeren. België moet dus méér eengemaakt zijn om structureel en efficiënter solidair te zijn. Hameren onze tegenstanders niet steeds op efficiëntie?
3) Separatistische partijen, zoals de N-VA, liegen bewust over de grootte en de aard van de transfers. Het rapport-Jadot bijv. toont aan dat de transfers helemaal niet zo groot zijn als de N-VA wil doen uitschijnen. Bovendien gaat het –uiterst betwistbare- bedrag dat de N-VA aanhaalt van 11.3 miljard per jaar niet naar ‘Wallonië’. Het gaat naar het Brussels Gewest (dat volgens dezelfde partij n.b. bij Vlaanderen hoort) én naar het Waals Gewest. In de Sociale Zekerheid, verantwoordelijk voor zo’n 60% van de transfers gaat zelfs 50% volgens de KBC-studie van mei 03 naar het Brussels Gewest. Separatisten die enkel spreken over “Vlaanderen en Wallonië” liegen dus gewoon. Ook over de aard liegen ze. De transfers hebben wel degelijk een doel. Ons systeem van sociale zekerheid is gewild door àlle Belgische partijen, vakbonden, ziekenfondsen… het wordt er ook door beheerd. Misbruiken komen overal voor, en het systeem kan wellicht verbeterd worden. Maar het feit dat er misbruiken zijn rechtvaardigt geen vernietiging en opsplitsing van het unitaire systeem. In het Noorden is er ook verspilling (St-Pietersziekenhuis in Leuven, premetro in Antwerpen, kabelbrug in Hasselt, Dodoensziekenhuis in Mechelen…).
4) Vlaams-nationalisten verspreiden graag mythes over Belgischgezinden:
a) Belgischgezinden zouden ontkennen dat de Vlaams-nationalisten solidair wil zijn
Wij ontkennen echter niet dat de N-VA of het Vlaams Belang “solidair” wil zijn. Deze solidariteit zal echter geen democratische solidariteit zijn tussen burgers, afgedwongen in een open (federaal of nationaal) parlement. Het zal een “solidariteit” zijn tussen (deel)staten. Een “onderhandelde” solidariteit tussen een rijkere en een armere regio. Deze laatste regio kan gechanteerd worden (bijv. Als stortplaats dienen voor “Vlaamse” chemicaliën) in ruil voor geld van de rijkere regio. De rijkere regio kan eveneens op elk moment beslissen de geldkraan toe te draaien. Het is nota bene dat wat men de rijkere landen vaak verwijt te doen voor de 3de Wereld. Het separatisme in België is dus gericht tegen de Staat, tegen de Europese eenmakingsgedachte –mogen Duitsers ook kiezen in welke mate ze verschillen of overeenkomen met de Fransen om hun trouw aan de Europese Unie te bepalen?- en tégen de globalisering. Solidariteit van “gemeenschap tot gemeenschap” –dixit Bart De Wever- is gewoon de moderne vertaling van het recht van de sterkste.
b) Belgischgezinden zouden zeggen dat er vroeger ook transfers waren van het rijkere Wallonië naar het arme Vlaanderen
In de 19de eeuw, en tot voor 1945, waren er gewoonweg geen transfers, wegens geen sociale zekerheid. Het speculeren over toenmalige geldstromen is dan ook volkomen speculatief en totààl irrelevant om er vandaag politieke conclusies uit te trekken. Volgens VUB-econoom J. Hannes zou “Wallonië in de 19de eeuw nooit solidair geweest zijn met Vlaanderen”. De auteur stelt vast dat de vier Vlaamse provincies in de 80 jaar na de Belgische onafhankelijkheid 44.1% van de belastingen inbrachten. (tov. 44% van het totale bevolkingsaandeel). In ‘Wallonië’ was dit bedrag slechts 30% (tov. 38.2% van de bevolking). Dit wordt door hem aangevoeld als een anomalie of zelfs een (latente) onrechtvaardigheid. Maar wat hij er niet expliciet bijvertelt is dat waar “Wallonië” in verhouding tot “Vlaanderen” slechts 78.4% belastingen betaalde, het Brabants aandeel in de totale belastingen liefst 47% te hoog lag tegenover “Vlaanderen” (met een bevolkingsaandeel van 17.7% bracht de provincie 26% in de schatkist).
Moet Brabant nu ook een eigen sociale zekerheid krijgen? Trouwens, wanneer bepaalde gebieden “te veel” betaalden betekent dit niét dat al het geld automatisch stroomde naar andere gebieden. De opbouw van de Sociale Zekerheid, en dus van transfers, dateert immers pas van 1944 (sociaal pact). Het geld en de overschotten vloeiden voordien gewoon naar Brussel, naar de centrale Staat. Van daaruit werden investeringen gedaan, niet alleen in de steenkoolmijnen maar ook naar het noorden. De Scheldetol werd afgekocht in 1863, de Antwerpse haven werd de grootste van Europa en wegen en spoorwegen verbonden weldra alle Belgische, en niet in het minst de Vlaamse, steden. Gezien de industrie in het Zuiden exportgericht was en zeker naar het einde van de 19de eeuw steeds meer over zee verliep, profiteerden ook de Noordelijke havens (Antwerpen, Gent, Zeebrugge) van haar expansie.
5) De theorie van de separatisten is niet alleen onlogisch, maar ook inconsequent. Als kan aangetoond worden dat Limburg te veel kost aan de rest van Vlaanderen, of dat de transfers naar Limburg niet efficiënt zijn, moet “Vlaanderen” zich dan afscheuren van Limburg? Als “Vlaanderen” als rijkere regio dit recht voor zich opeist, moet het openstaan voor alle Belgische regio’s, zoniet is de claim inconsequent. Waarom wil men trouwens met het grotendeels Franstalige Brussel wel één SZ-systeem onderhouden? Zullen separatisten plots voor België zijn wanneer transfers efficiënt zijn in hun ogen of morgen ophouden te bestaan? Of als de “Walen” Nederlands als moedertaal hadden?
Voor de B.U.B. is het separatistisch nationalisme een reactionaire ideologie. In de wereld zijn er tienduizend taalgroepen, moeten die allemaal onafhankelijk worden? En als verschillen een rol spelen, dienen én de EU én àlle Europese staten dan niet onmiddelijk opgedoekt te worden (slechts twee Europese staten zijn eentalig: Portugal en Ijsland). Ook landen met meerdere grote taalgroepen kunnen hechte naties zijn: in China en India zijn er honderden talen, en niemand twijfelt aan de echtheid van deze naties. In Joegoslavië waren er voor de splitsing twintig taalgroepen en ettelijke religies. Ook de nieuwe staten (Servië, Bosnië enz.) zijn geenszins homogeen.
Het is voor ons alleszins onaanvaardbaar dat één taalgroep door bepaalde mensen met sinistere motieven voortdurend als schuldigen van alle kwaad aangewezen worden.
Bruno Yammine
In bijlage enkele interessante citaten:
“Het jaar is nog jong, maar het ziet ernaar uit dat we nu al weten wie de Overstekend Wild Trofee Voor Politieke Onnozelheid 2005 in de wacht zal slepen. We willen niet op de feiten vooruit lopen, maar wie deze felbegeerde onderscheiding wil uitgereikt krijgen op het traditionele, luisterrijke gala van eind december, zal zich toch hard moeten inspannen om beter te doen dan Bart De Wever met zijn stunt aan de scheepslift van Strépy-Thieu.” (…) “Niemand kan precies berekenen welke transfers zoal doorheen België stromen, ook binnen Vlaanderen of van en naar Brussel. Het gaat tenslotte om een kluwen waarbij miljoenen individuen, bedrijven en instellingen zijn betrokken, als betaler, ontvanger of doorgever van geld. De Wever ziet de details daarvan graag over het hoofd.” (…)De expeditie naar Strépy suggereerde tenslotte dat die Walen het best, uit schuldbewustzijn over hun eigen onvermogen, wat dankbaarder mochten zijn voor zoveel Vlaamse gulheid. De Wevers onderneming had alles van de arrogante eigendunk waarmee kolonisatoren graag hun beschavingswerk in de verf plachten te zetten.
Met dit verschil dat het bij De Wever niet eens van harte is. De N-VA-voorzitter kwam de uiteraard luie en onbekwame Waal zeer zelfvoldaan de Vlaamse generositeit aanschouwelijk voorstellen, diezelfde Waal inpeperend dat hij nog niet eens in staat is om al dat gratis geld naar behoren te besteden, ja, dat hij het zelfs nog het liefst langs deuren en ramen buiten gooit.
Daarvoor diende de locatie in Strépy-Thieu, want die peperdure scheepslift brengt niet eens haar geld op, zegt De Wever. Zo denkt de aanhanger van de vrije markt: niets is van waarde als het geen winst oplevert. Alsof alle andere publieke infrastructuur of nutsvoorzieningen zo vreselijk rendabel uitvallen. Het ontbreekt Vlaanderen overigens helaas al evenmin aan half of geheel nutteloze openbare werken, wegen die in het veld eindigen of bruggen die nergens naartoe leiden.
De Wever wou met zijn stunt van vorige donderdag ludiek zijn, maar het was in de eerste plaats een agressieve provocatie, grof en kwetsend, ontdaan van elke kiesheid en ethische zin tot bescheidenheid en mededogen. Onbeleefdheid, ach ja, we zijn al wat gewend tegenwoordig.
Zorgwekkender is dat De N-VA ‘de’ Walen ermee als groep culpabiliseerde en de transfers als principieel onrechtmatig voorstelde. Maar misbruiken of niet (en ze bestaan zeer zeker in het huidige Wallonië), het principe van de solidariteit zelf ligt vast in de democratisch-federale legaliteit. Heeft de N-VA dan een verborgen agenda? Want als ze die legaliteit als principe ter discussie stelt, kunnen alle zieke, werkloze of gepensioneerde Vlamingen, die eveneens van de collectieve solidariteit genieten, zich maar beter zorgen beginnen te maken over wat de partij voor hen in petto heeft als ze een keer haar droom van een Vlaamse Republiek heeft kunnen realiseren.”
Marc Reynebeau, historicus en journalist in “De Standaard”, “Overstekend Wild”, 11.01
“Ik zag gisterenavond de herhaling van ‘De 7de dag’. Wat me echt naar de keel greep, was de brutaliteit van Bart De Wever wanneer het ging over het aanklagen van de transfers van Vlaanderen naar Wallonië.
In Vlaanderen is het bon-ton geworden om schamper en denigrerend te doen over de Walen en Wallonië. Het zouden luiaards zijn, het systeem zit vol corruptie en profitariaat en elke Waalse politicus is erop uit om de collectieve zelfbevrediging in stand te houden. (…)Ik vraag me echt wel eens af hoe wij Vlamingen zouden reageren als we in dezelfde situatie zouden verkeren als Wallonië. Wanneer er bij ons zoveel werkloosheid zou bestaan en aan de andere kant van dit land een veel grotere economische groei. Zouden wij al die verwijten en beledigingen nemen? Zouden wij rustig toekijken hoe het rijke deel nog rijker wil worden en alle solidariteit zou uitbuiten? Oh, misbruiken moeten sterk aangepakt worden, dat is duidelijk. En ik denk ook dat de gever niet armer moet worden dan de ontvanger. Er zijn grenzen. Het is een kwestie van rechtvaardigheid. Maar steeds opnieuw vanuit de hoogte doen en de Walen vernederen, daar heb ik alvast meer dan mijn buik van vol. Alsof alle Vlaamse politici hetzelfde denken en handelen; zo zijn de verschillen ook bij onze zuiderburen enorm.
Het beeld van De Wever versterkt enkel maar extreem-rechts in Vlaanderen én in Wallonië. (…)Ik pleit niet voor misbruiken en onregelmatigheden, maar die platitudes ben ik wel beu. Net zo min als de Vlaming een geldwolf en rechts is, net zo min is een Waal een profiteur en een luiaard. Het wordt meer dan tijd dat we tegen deze populistische clichés opkomen. Ook in ons eigen belang. »
Bert Anciaux (Vlaams minister van cultuur, Spirit), 10.01, weblog
“Wie aanvaardt dat solidariteit van gemeenschap tot gemeenschap ophoudt, stelt zich bloot aan inkrimping van de solidariteit tussen de subregio’s. Het rijke Waals-Brabant zou bijvoorbeeld de solidariteit kunnen opzeggen met het armere Henegouwen. […] Beweren dat men voorstander is van solidariteit, zelfs in de eigen regio, en tegelijk de regio’s méér fiscale autonomie geven, is naïef of hypocriet.”
Philippe van Parijs (professor UCL), over solidariteit in België, Gazet van Antwerpen
“We zijn laag gevallen. Ook in Vlaanderen dus. Tot nu toe keken we vooral richting Wallonië als we het over misbruiken in de gezondheidszorg en overconsumptie hadden. Maar we zouden dus best eerst voor eigen deur vegen. Het is geen prettige vaststelling…”
Paul Geudens, journalist bij Gazet Van Antwerpen, over de Belgische gezondheidszorg naar aanleiding van de rel rond het Dodoensziekenhuis
“Een goed voorbeeld in deze context is het discours over de sociale zekerheid en de financiële transfers van noord naar zuid: de zogenaamde ,,Waalse diefstal”. Niemand wijst op het vijandige en gevaarlijk karakter van deze beschuldiging. Het taalgebruik van de nationalisten wordt niet aangeklaagd, er wordt enkel gerekend en gevit over bedragen en cijfergegevens. Men gaat na of de Walen grote of kleine dieven zijn.”
Ludo Dierickx, ere-Senator in “De Standaard”
