50 ANS D’UNION EUROPEENNE ET 30 ANS DE DESUNION BELGE

Le 25 mars 1957, le traité de Rome instituant la Communauté économique européenne. Il s’agissait d’un pas décisif dans l’unification progressive des nations européennes,  initié et préparé notamment par le ministre belge Paul-Henry Spaak.

Ce grand homme politique aurait-il pu prévoir que 12 ans plus tard la Belgique entamerait un mouvement contraire ? Sans doute qu’oui. Il est même possible qu’il ait voulu empêcher la désunion belge en favorisant la coopération européenne.

Quoi qu’il en soit, il s’agit de deux mouvements contradictoires. Sauf à souffrir de schizophrénie, on ne peut défendre d’une part la nécessité d’une unification politique et d’une cohésion et solidarité socio-économiques de plus en plus poussées entre les Etats européens (article 2 du traité de Rome) et d’autre part plaider pour une désintégration institutionnelle progressive de l’un des Etats membres se situant au cœur de cette union européenne. On ne peut à la fois unir et scinder d’autant plus que les différences entre les Etats nordiques et les Etats méditerranéens sont beaucoup plus importantes que celles entre le Nord et sud de la petite Belgique.

Il y a donc un grand paradoxe dans le soi-disant fédéralisme belge. Cette bipolarisation totalement artificielle de « Flandre-Wallonie » est contraire à l’esprit européen. Il s’agit d’une gifle dans la figure des hommes d’Etats qui ont créé et développé l’Union européenne, un des pouvoirs politiques et économiques les plus puissants de la planète.

La Belgique a fait fausse route. Toutefois, il n’est pas encore trop tard de corriger cette erreur manifeste. La majorité des Belges exigent d’ailleurs cette correction. La Belgique unitaire et multilingue n’est pas morte. Elle est l’avenir. Elle est l’Europe en petit.

Vive l’Europe ! Vive la Belgique !

50 JAAR EUROPESE EENDRACHT EN 30 JAAR BELGISCHE TWEEDRACHT

Op 25 maart 1957 werd in Rome het verdrag van de Europese Economische Gemeenschap getekend. Dit was een belangrijke stap in de geleidelijke éénmaking van de Europese naties. Deze stap werd o.a. door de Belgische minister Paul-Henry Spaak uitgedacht en voorbereid.

Wist deze grote politicus dat België 12 jaar later een tegengestelde beweging zou inzetten? Waarschijnlijk wel. Het is zelfs mogelijk dat hij de Belgische tweedracht heeft willen vermijden door de Europese samenwerking aan te moedigen.

Wat er ook van zij, het gaat hier om twee tegengestelde bewegingen. Tenzij men er een schizofreen gedrag op na houdt, kan men niet langs de ene kant de noodzaak van een politieke eenmaking en een sociaal-economische samenhang verdedigen (artikel 2 verdrag van Rome) en anderzijds een geleidelijke institutionele desintegratie van één van de lidstaten in het hart van die Europese Unie bepleiten. Men kan niet tegelijkertijd éénmaken en splitsen des te meer daar de verschillen tussen de Scandinavische en de Mediterrane staten veel groter zijn dan de verschillen tussen het noorden en het zuiden van het kleine België.

Er is bijgevolg een grote paradox in het zogezegd Belgische federalisme. Deze totaal kunstmatige bipolarisering van een « Vlaanderen » en een « Wallonië” staat haaks op de Europese gedachte. Ze is een belediging aan het adres van de grote staatsmannen die de Europese Unie hebben opgericht en ontwikkeld tot één van de machtigste politieke en economische entiteiten ter wereld.

België is op het verkeerde spoor geraakt. Het is nochtans niet te laat om deze manifeste fout te corrigeren. De meerderheid van de Belgen vraagt die correctie overigens. Het unitaire en meertalige België is niet dood. Het is de toekomst. Het is Europa in het klein.

Leve Europa ! Leve België !