“De nota kan men op geen enkele manier zien als de basis voor de vorming van een regering. (…) in dat opzicht heeft deze nota geen enkele boodschap.
De nota is uitsluitend communautair: het is een enorme lijst van bevoegdheden die zullen overgeheveld worden naar de Gemeenschappen en (in mindere mate) de Gewesten. Gemakshalve gebruikt De Wever de term ‘deelstaten’ om de verwarring tussen Gewest en Gemeenschap onverminderd te laten. De nota is een uitsluitend communautair document.
Men mag zich in bochten wringen zoveel men wil en alle mogelijke puntjes na de komma aanhalen als bewijs van het tegendeel. Het feit is en blijft dat de nota-De Wever de archieven zal ingaan als één van de meest radicale teksten uit de geschiedenis van het flamingantisme.
Het is een lange lijst van ingrepen die de federale staat terugdringen tot een skeletstructuur, en al het vlees rond het bot overhevelen naar de ‘deelstaten’. Onafhankelijkheid voor die deelstaten zou vanaf dat punt een de facto verwezenlijking zijn. Dat dit feit niet de jure gestalte krijgt, daar zal de pragmatische De Wever allicht worst wezen.”
(…)
“De Wever hoopt dat van zijn maximale (en absurde) eisenbundel een bepaald percentage hoe dan ook zal gerealiseerd worden (zodat dit land – eindelijk! – de vier ministeries van Justitie en de drie wegcodes krijgt die het verdient).”
Professor Jan Blommaert (Universiteit Gent)
