THERE IS SOMETHING ROTTEN IN THE USELESS REGION OF WALLONIA
Op 1 maart 2010 lanceerde de « minister-president » van het Waals gewest, Rudy Demotte (PS), het idee om een debat te voeren over de “Waalse” identiteit net zoals in Frankrijk over de Franse identiteit. Enkele dagen later, onder druk van de kritiek, is hij enigszins op zijn woorden teruggekomen door te stellen dat hij geen debat over deze identiteit wou opstarten, maar alleen de “Walen” wou “coachen”. Is die wanhopige poging om dit overbodig gewest te doen overleven niet het ultieme bewijs van het feit dat “Wallonië” niet bestaat?
Vroeger stond Rudy Demotte, toen hij jong en tweetalig was, bekend als een verzoener tussen Nederlandstalige en Franstalige politici, en zelfs als een “vereniger” van België, een land dat te lang gebukt ging onder een stammenoorlog tussen nationalisten uit het noorden en nationalisten uit het zuiden.
Door echter een debat te beginnen over de “Waalse” identiteit heeft Demotte zijn positief imago bezoedeld.
“Wallonië” bestaat immers niet echt. Het is een intellectuele uitvinding van de Waalse beweging van het einde van de 19de eeuw als reactie op de Vlaamse beweging en de nieuwe taalwetten van toen die het Nederlands beschermeden. De Waalse beweging is in Gent ontstaan en hield zich bezig met de verdediging van de Franse taal en niet van de Waalse taal, die momenteel bijna uitgestorven is. Dat bewijst dat die beweging niet “Waals” was, maar dat zij diende om de francofonie in België te verdedigen. Later heeft de Waalse beweging zich op het zuiden van het land toegelegd en verklaarde in 1912 via zijn woordvoerder Jules Destrée in een brief aan de Koning dat er in België alleen maar “Vlamingen” en “Walen” zouden zijn.
Tijdens lange periodes was de beweging slapend zoals tussen de twee wereldoorlogen. Zij werd tijdens de tweede wereldoorlog door de nationaal-socialist Léon-Degrelle nieuw leven ingeblazen. Deze nazi richtte het Waals legioen op en beweerde dat de “Walen” Germaans waren.
Deze uiterst minoritaire beweging heeft nog een nieuwe adem gekregen na de tweede wereldoorlog in 1945 toen het Waals congres koos voor aanhechting van “Wallonië” bij Frankrijk. In de jaren 60 eiste nationalist en socialist André Renard een regionaal federalisme en legde de basis voor de ontrafeling van België op taalbasis. Aangezien tegenover hem de Vlaamse beweging stond en zij kon steunen op een sterke invloed op de nationale politiek dat de Waals-nationalistische beweging erin geslaagd is de Belgische staat drastisch te hervormen waarbij zij handig gebruik maakte van de spreuk “verdeel en heers”.
De nationalistische socialisten zoals André Cools, Guy Mathot, Guy Spitaels en Philippe Moureaux hebben de beweging in de jaren 70 en 80 verder gezet door de socialistische partij op taalbasis te splitsen en door een grotere autonomie te bekomen voor hun Waals gewest. André Cools werd in 1991 doodgeschoten tijdens een afrekening in het maffiamilieu waar hij deel van uitmaakte. Guy Mathot werd in 1994 in verdenking gesteld in de zaak Agusta, maar werd nooit veroordeeld. Guy Spitaels werd wel in 1998 in dezelfde zaak tot twee jaar gevangenis veroordeeld.
De Waalse beweging is altijd sektarisch geweest net zoals de Vlaamse beweging. Tijdens haar congressen van 1905 tot 2009 heeft zij telkens slechts enkele honderden nationalisten kunnen samenbrengen, maar deze waren dikwijls parlementariërs, wat de indruk gaf dat het om een belangrijke beweging ging. Het is door haar efficiënte samenspanning met de Vlaamse beweging en door haar dictatoriale greep op de politiek van het zuiden van het land dat zij erin geslaagd is zichzelf levende te houden en een macht te verwerven die buiten proportie is met zijn invloed onder de Zuid-Belgen.
Vandaag is deze beweging echter bijna uitgestorven. Zijn congres van 2009 bracht nog maar 150 (!) personen samen ondanks de grote media-aandacht en de vele openbare subsidies om op kunstmatige wijze het “Waals” gevoel in stand te houden. De meerderheid van het Waals parlement heeft op zijn zitting van 4 maart 2010 het voorstel van Demotte om een debat over de Waalse identiteit te lanceren als nutteloos en ongepast beschouwd. Maar Demotte houdt vast aan de nationalistische boosheid en wil zijn plan doordrijven.
Niettemin, als zelfs het Waals parlement, het hoogste orgaan van deze nationalistische en zelfs maffieuze creatie, die het Waals gewest is, niet in de Waalse identiteit geïnteresseerd is, is dit, volgens ons het ultieme bewijs van het feit dat de Waalse identiteit en het Waals gewest niet bestaan. Nochtans kosten de anti-Belgische en bureaucratische structuren van het Waals gewest erg duur, vormen ze het ideale nest voor corruptie door bepaalde politici en versterken ze alleen maar de politiek-communautaire conflicten, wat de Vlaams-nationalisten goed uitkomt. Laten we dan ook stoppen met het verspillen van belastinggeld en het opdelen van België. Laten we het Waals gewest afschaffen en terugkeren naar een unitair België met 9 provincies. Dit is de enige oplossing om uit het institutioneel kluwen te geraken.
THERE IS SOMETHING ROTTEN IN THE USELESS REGION OF WALLONIA
Le 1er mars 2010, le “ministre-président” de la région wallonne, Rudy Demotte (PS), lançait l’idée de mener un débat sur l’identité “wallonne” à l’instar de ce qui se passe en France à propos de l’identité française. Quelques jours plus tard, sous les feux de la critique, il est quelque peu revenu sur ses propos en déclarant qu’il ne voulait pas lancer le débat sur cette identité, mais seulement « coacher les Wallons ». Est-ce que cette tentative désespérée pour faire survivre cette région inutile n’est pas la preuve ultime du fait que la « Wallonie » n’existe pas ?
Jadis, Rudy Demotte, en tant que jeune homme politique bilingue, était connu comme un conciliateur entre politiciens francophones et néerlandophones, voire comme un unificateur de la Belgique, un pays qui est depuis trop longtemps victime d’une guerre tribale entre nationalistes du nord et du sud.
Toutefois, en projetant un débat sur l’identité « wallonne » M. Demotte a sérieusement terni son image.
En effet, la « Wallonie » n’existe pas réellement. Il s’agit d’une invention intellectuelle du mouvement wallon créé à la fin du 19ième siècle en opposition au mouvement flamand et des nouvelles lois linguistiques de jadis protégeant le néerlandais. Le mouvement wallon est né à Gand et s’occupait de la défense de la langue française et non de la langue wallonne, qui est actuellement presque morte. Cela prouve que ce mouvement n’avait rien de « wallon », mais qu’il était là pour défendre la francophonie en Belgique. Plus tard, le mouvement wallon s’est concentré sur le sud du pays en déclarant en 1912 via son porte-parole Jules Destrée dans une lettre au Roi qu’il n’y aurait en Belgique que des « Flamands » et des « Wallons ».
Pendant de longues périodes, le mouvement était dormant comme entre les deux guerres mondiales. Il a été fort ravivé par le national-socialiste Léon Degrelle pendant la deuxième guerre mondiale. Ce nazi créa la légion wallonne et prétendait que les « Wallons » étaient germaniques.
Ce mouvement ultra-minoritaire a encore connu un certain regain d’enthousiasme après la deuxième guerre mondiale en 1945 lorsque le congrès wallon choisissait l’option de l’attachement de la « Wallonie » à la France. Dans les années 60, le nationaliste et socialiste, André Renard, prônait le fédéralisme régional et jeta les bases du détricotage linguistique de la Belgique. C’est parce qu’il avait en face de lui le mouvement flamand et parce qu’il pouvait s’appuyer sur une forte influence sur la politique nationale, que le mouvement nationaliste wallon a réussi à réformer l’Etat belge en profondeur, faisant habilement usage de l’adage « diviser pour mieux régner ».
Les socialistes nationalistes comme André Cools, Guy Mathot, Guy Spitaels et Philippe Moureaux ont pris le relais du mouvement dans les années 70 et 80 en scindant le parti socialiste sur base linguistique et en obtenant une autonomie accrue pour leur région wallonne. André Cools a été abattu par balles en 1991 lors d’un règlement de compte au sein du milieu maffieux dont il faisait partie. Guy Mathot fut inculpé dans l’affaire Agusta en 1994, mais n’a jamais été condamné. Guy Spitaels a été condamné à deux ans de prison en 1998 dans la même affaire.
Le mouvement wallon a toujours été un mouvement sectaire tout comme le mouvement flamand. Lors de ses congrès de 1905 à 2009, à chaque fois il ne réunissait que quelques centaines de nationalistes, mais ceux-ci étaient souvent parlementaires, ce qui donna l’impression d’un mouvement important. C’est par sa collaboration efficace avec le mouvement flamand et par son emprise dictatoriale sur la politique du sud du pays, qu’il a réussi à se maintenir et à s’approprier un pouvoir totalement disproportionné par rapport à son influence dans la population des Belges du sud.
Aujourd’hui, ce mouvement est cependant moribond. Son congrès en 2009 n’arrivait plus à réunir plus que 150 personnes ( !), malgré le battage médiatique et les énormes subsides publics pour promouvoir artificiellement le sentiment « wallon ». Le parlement wallon en sa session du 4 mars 2010 a jugé majoritairement la proposition de M. Demotte de lancer un débat sur l’identité wallonne comme inutile et inapproprié. Toutefois, le nationaliste Demotte persévère et veut continuer avec son plan.
Néanmoins, si même le parlement wallon, l’organe suprême de cette création nationaliste, voire maffieuse, qui est la région wallonne, se désintéresse de l’identité wallonne, c’est, selon nous, la preuve par excellence que l’identité wallonne et la Wallonie n’existent pas. Pourtant les structures anti-belges et bureaucratiques de la région wallonne coûtent très cher en formant le nid idéal pour la corruption par certains politiciens tandis qu’elles ne font que bipolariser les conflits politico-communautaires à la grande joie des nationalistes flamands. Arrêtons dès lors de gaspiller l’argent du contribuable et de diviser la Belgique. Supprimons la région wallonne et revenons-en à une Belgique unitaire sur la base des 9 provinces, la seule solution pour sortir du marasme institutionnel.
