100 JAAR GELEDEN HEBBEN ENKELE FLAMINGANTEN DE ”VLAAMSE” ONAFHANKELIJKHEID UITGEROEPEN – IL Y A 100 ANS, QUELQUES FLAMINGANTS ONT DECLARE L’INDEPENDANCE DE LA “FLANDRE”

bron-source: wikipedia.org
bron-source: wikipedia.org

HET “VLAAMS”-NATIONALISME, EEN PRODUCT VAN DE COLLABORATIE

De “Vlaams”-”nationalisten” van vandaag worden er niet graag aan herinnerd, maar 100 jaar geleden, op 22 december 1917, riep de collaborerende Raad van Vlaanderen de onafhankelijkheid uit. Zelfs in Berlijn kon men er niet mee lachen.

Vanaf 1914 voerde de Duitse bezetter in het bezette België zijn zogenaamde ‘Flamenpolitik‘. Die was erop gericht om de ‘Vlaamse’ beweging tegen België op te zetten. Dat lukte gedeeltelijk. Een aantal flaminganten – de ”activisten” – collaboreerden inderdaad met de bezetter. Ze botsten daarbij op een hevige weerstand van de Belgische overheid, het overgrote deel van de ‘Vlaamse’ beweging, die loyaal bleef aan België en de bevolking in het bezette land.

In 1916 vernederlandsten de Duitsers de universiteit van Gent. In de activistische propaganda heette het dan dat de Duitsers ”ingegaan waren op een vraag van de Vlamingen”. Op 21 maart 1917 werd de ”bestuurlijke scheiding” afgekondigd. België werd door de Duitsers tot een soort federatie omgevormd, natuurlijk volledig onder controle van Berlijn. Het marionettenparlement dat de ”autonomie” van het Nederlandstalige landsdeel een schijn van legitimeit moest verlenen was de onverkozen ”Raad van Vlaanderen”.

Op 22 december 1917 riep deze Raad met medeweten en zeer waarschijnlijk ook op aansturen van het gouvernement-generaal te Brussel de ”Vlaamse” onafhankelijkheid uit. Dit gebeurde in het geheim. De Duitse kanselier Von Bethmann-Hollweg oordeelde daarentegen dat deze zet een onderhandelde vrede met de geallieerden, die de Belgische neutraliteit garandeerden, in gevaar zou brengen. Daarom vernietigde Berlijn deze proclamatie onmiddellijk. De activisten moesten zich beperken tot het gebruik van het woord “zelfstandigheid”. De activisten kregen ook het bevel van de Duitsers om hun beslissing aan ”verkiezingen” te onderwerpen. De bedoeling was het activisme een valse luister te geven in de binnen- en buitenlandse publieke opinie. De verkiezingen vonden plaats vanaf 20 januari 1918 en botsten op zo’n sterk verzet van de Belgen (hoogstens 15.000 mensen kwamen stemmen) dat de Duitsers ze na één maand zelf stopzetten.

Over de Flamenpolitik schreef de B.U.B. eerder al een artikel (link). De onafhankelijkheidsverklaring liep uit op een mislukking, maar het bezettingsbeleid van de Duitsers was erin geslaagd een anti-Belgische stroming binnen de ‘Vlaamse’ beweging te creëren. De gevolgen daarvan zijn nog dagelijks zichtbaar. Toch blijkt België veel sterker dan door sommigen verwacht. Ons land overleefde twee Duitse bezettingen (waarin telkens een Flamenpolitik gevoerd werd), de Koningskwestie (1950), de splitsing van alle traditionele partijen vanaf 1968, zes anti-Belgische staatshervormingen (tussen 1970 en 2013), een ernstige systeemcrisis van 541 dagen (van 2010 tot 2011) en de opkomst van een separatistische partij die sedert 2010 de grootste politieke formatie in België is.

Honderd jaar na de ”onafhankelijkheidsverklaring” van het zogezegde ”Vlaanderen” gaan er zelfs steeds meer stemmen op om  België opnieuw unitair te maken of minstens om veel bevoegdheden te herfederaliseren.

 

activistische propaganda-propagande activiste, bron-source: http://digital.staatsbibliothek-berlin.de
activistische propaganda-propagande activiste, bron-source: http://digital.staatsbibliothek-berlin.de

LE NATIONALISME “FLAMAND”, UN PRODUIT DE LA COLLABORATION

Les nationalistes “flamands” d’aujourd’hui n’aiment pas trop s’en souvenir, mais il y a 100 ans, le 22 décembre 1917, le Conseil de Flandre, un organisme collaborant avec l’occupant allemand déclara l’indépendance. Même à Berlin, on ne l’appréciait pas.

Dès 1914, l’occupant allemand menait sa “Flamenpolitik” dans la Belgique occupée. Cette politique avait pour but de créer un clivage entre le mouvement “flamand” et la Belgique. La réussite fut partielle. Il y avait ainsi des flamingants – les “activistes” – qui ont bel et bien collaboré avec l’occupant. Ils étaient cependant confrontés à une résistance énorme du gouvernement belge, du mouvement “flamand” qui restait très majoritairement fidèle  à la Belgique, et de la population dans le pays occupé.

En 1916, les Allemands ont “néerlandophonisé”  l’université de Gand. La propagande activiste décrivait cet acte comme une réponse positive des Allemands “à une demande des Flamands”. Le 21 mars 1917, la séparation administrative a été proclamée. La Belgique fut transformée en une espèce de fédération, bien sûr entièrement sous la tutelle de Berlin.  Le parlement fantoche qui devait donner une apparence de légitimité à l’”autonomie” de la partie néerladophone du pays était nommé le “Raad van Vlaanderen” (le Conseil de Flandre).

Theobald von Bethmann-Hollweg, bron-source: http://sheldonkirshner.com
Theobald von Bethmann-Hollweg,
bron-source: http://sheldonkirshner.com

Le 22 décembre 1917, ce Conseil proclamait l’indépendance de la soi-disant « Flandre » au su et très probablement sur instruction du gouvernement-général allemand à Bruxelles. Tout cela se passait dans le plus grand secret. Cependant, le chancelier allemand Von Bethmann-Hollweg jugeait qu’une paix négociée avec les alliés – qui garantissaient la neutralité de la Belgique – serait mise en cause par une telle démarche. C’est pourquoi Berlin a immédiatement annulé cette proclamation. Les activistes devaient se borner à l’utilisation du terme “zelfstandigheid” (autonomie). Les activistes avaient également reçu l’ordre des allemands de soumettre leur décision à des élections. Le but était de procurer une certaine aura à l’activisme auprès de l’opinion publique en Belgique et à l’étranger. Les élections ont eu lieu à partir du 20 janvier 1918. Néanmoins, la résistance des Belges fut tellement grande que les Allemands ont eux-mêmes dû les arrêter après un mois. Tout au plus 15.000 personnes se sont rendues aux urnes.

Le B.U.B. a déjà dédié un article à la Flamenpolitik (lien). Bien que la déclaration d’indépendance ait été un échec, la politique d’occupation allemande avait réussi à créer un courant anti-belge au sein du mouvement “flamand”. Jusqu’à ce jour, on peut en apercevoir les conséquences. Néanmoins, la Belgique est plus résistante que certains ont pensé. Notre pays a survécu à deux occupations allemandes (accompagnées à chaque reprise d’une Flamenpolitik), à la Question Royale (1950), à la scission de tous les partis traditionnels à partir de 1968, à six réformes de l’Etat anti-belges (entre 1970 et 2013), à une grave crise systémique qui a duré 541 jours (de 2010 à 2011) ainsi qu’à la montée en puissance d’un parti séparatiste qui est la plus grande formation politique du pays depuis 2010.

Par ailleurs, cent ans après la “déclaration d’indépendance” de la soi-disant “Flandre”, de plus en plus de voix s’élèvent pour rétablir la Belgique unitaire ou, à tout le moins, pour refédéraliser un tas de compétences.